Ik zeg maar niks

Als kind was ik vaak stil. Vaak toonde ik mijn mening niet. Ik weet niet precies waar en hoe ik dat geleerd heb. Last heb ik er wel van gehad. Ik kan me een vakantie herinneren met een vriendin. We gingen interrailen in Zweden. Die vakantie liep ik totaal vast omdat ik mezelf niet goed kon uiten. Het lukte me niet om aan te geven wat ik graag wilde doen, wat ik niet fijn vond etc. Het werd dan ook niet de meest gezellige vakantie. Samen hebben we toen bedacht om een dagelijks ‘uit-uurtje’ in te lassen waarin we alles wat we moeilijk vonden, ergernissen en de fijne dingen naar elkaar uitspraken. Ze is nog steeds een hele goede vriendin van mij en het heeft toen voor mij echt een begin gemaakt in mijn uitingsherstelproces (mooi scrabble- woord ;-)).

Ik deel dit omdat het afgelopen jaar voor mij echt in het teken heeft gestaan en staat van: Uiten. Met een hoofdletter U omdat ik meer en meer zie hoe ontzettend belangrijk en bevrijdend het is om te uiten. En soms ook moeilijk en teleurstellend. Vorige maand heb ik een heel inspirerend weekend gehad (o.a. met een zweethut, heel intensief!) waarin ik in staat was om mij totaal zonder rem, te uiten en te laten zien. Dat was een heel bijzondere ervaring voor mij. Het maakt voor mijn gevoel steeds meer de weg vrij om écht te laten zien wat er in mij leeft.

Simpel

Ook zie ik de andere kant ervan in mezelf. Ik kom er steeds meer achter dat angst de motor is achter niet uiten. Angst dat ik me aan zou stellen, of dat de ander boos wordt of mij op een bepaalde manier gaat zien (bijv. “Ze denkt alleen aan zichzelf”). Maar die angst gaat dus allemaal over de ander, de reactie, het beeld dat iemand van mij heeft etc. Maar als ik het heel simpel maak, en puur volg wat mijn innerlijk mij aangeeft, is er die impuls om iets te zeggen of te vragen. Zo was ik laatst ziek. Mijn man zou een weekend weggaan. Moeilijk vond ik het om te uiten: “Kun je dit weekend thuisblijven, dat zou ik heel fijn vinden.” Gelukkig heb ik de angst niet laten leiden en het tóch gevraagd. En het was zo fijn dat er dat weekend zorg was voor mij!

In mijn praktijk zie ik veel mensen die moeite hebben om zich te uiten. En ook zie ik dat doorgaans, als ze dat meer gaan doen, hun levensgeluk toeneemt. Ook al is het ongemakkelijk, moeilijk en uit een comfort zone. Sommige mensen uiten zich juist te snel en te veel. Alleen komt dit dan vaak niet zozeer diep uit hun binnenste. Soms is het een afweer, een ‘muur’ om te zorgen dat ze niet gekwetst raken door een ander.

Kwetsbaar uiten

De binnenkant wordt zichtbaar 🙂

Uiten kan dus heilzaam zijn. Het kan ook een afweer zijn. En soms, is stilte júist de beste keuze. Bijvoorbeeld als uiten alleen maar de pijnpunten versterkt. Dat je elkaar de grond in ‘uit’ en in een pijnlijke neerwaartse spiraal komt. Met ‘modder gaat gooien’ naar elkaar. Ik denk dat het sleutelwoord kwetsbaarheid is. Als je het gevoel hebt dat je jezelf écht openstelt terwijl je jezelf uit. Vanuit openstellen, je échte binnenwereld tonen. Volgens mij ben je dan op de goede weg.

Herken jij je hierin?

Fijne feestdagen

Hele fijne feestdagen gewenst! Ik wens iedereen veel geluk, gezondheid, liefde en ontwikkeling toe voor het nieuwe jaar.

Tips voor vergoedingen

In deze periode heb je nog de kans om je (aanvullende) zorgverzekering aan te passen. Voor een overzicht van de vergoedingen voor psychosociale therapie (waar mijn sessies onder vallen), zie hier: Vergoedingen 2019

Hartelijke groet,

Maartje Roeterdink